برداشت های کاملن شخصی

یادآوری خاطرات تلخ گذشته اغلب کار معقولی نیست. این خاطرات مثل مین‌های خنثی‌نشده‌ای هستند که در میدان وسیعی دفن شده‌اند؛ میدانی که دورتادور آن سیم خاردار کشیده شده است. با این حال، هر لحظه ممکن است از سر بد‌شانسی و بی‌احتیاطی محض کسی برود آن‌طرف سیم‌ها و یکی از آن‌ها منفجر شود و زندگی را که خیلی چیز معرکه‌ای هم نیست حداقل برای مدتی، از آنچه هست تحمل‌ناپذیرتر کند. به هر حال علت نوشتن این متن آن است که چند وقت پیش کسی ناخواسته، اما با تمام نیرو، مرا انداخت آن‌طرف سیم‌های خاردار.