برداشت های کاملن شخصی

باز تنهایم و باز سکوت با من است. اندوه دوباره برمی‌گردد و قلبم را بی‌رحمانه‌تر از پیش می‌فشارد. یعنی نمی‌توان در بین این جمعیتی که خیابان‌ها را بالا و پایین می‌روند کسی را یافت  که به حرف‌‎هایم گوش دهد؟ مردم بی‌توجه به من و اندوهم شتابان می‌گذرند. اندوهم عظیم و بی‌پایان است. خود را به دست اندوهم می‌سپارم. توسل به مردم فایده‌ای ندارد...