برداشت های کاملن شخصی

دنبال چه می گردید؟ دنبال من؟ برای پیدا کردنم نمی خواهد این همه راه بیایید در دشت و بیابان.
من توی سفره ی خالی شما هستم. توی چین و چروک های صورت پیرزن ها. توی سرفه های مادربزرگ ها. توی شـیارهای پیشانی پدربزرگ ها. توی ناله های زنانی که دارند وضع حمل می کنند. توی پینه های دست آدم های بدبخت و فقیر. توی آرزوهای دخترهای فقـیرِ دم بخت که منتظرند مردی با اسب سفید بالدار بیاید و آن ها را از نکبتِ فقری که تویش گیر افتاده اند نجات بدهد. توی عینک ته استکانی چشم های پدر ناامـیدی که با جیب خالی، بچه ی مریضش را از این دکتر به آن دکتر می برد. توی دل پسر بچه ی دبستانی که به خاطر مداد پاک کنی توی خیابان دعوایش می شود. توی دل مردی که شب با جیب خالی باید خانه برود اما از زن و بچه اش خجالت می کشد. توی دل زن تعمیرکاری که دوست دارد شب ها که شوهرش از کار برمی گردد خانه، دستش از روغن و گریس سیاه باشد. توی دل شوهری که اگر دست هایش سیاه نباشد ساکت می شود و یک گوشه ای از اتاق گرسنه می خوابد اما صدای زنش که به بچه ها می گوید خدا بزرگ است نمی گذارد راحت بخوابد. در فکر فیلسوف بی چاره ای که می خواهد من را ثابت کند اما نمی تواند. توی نمازهای طولانی آن عابد که حاضر نیست خلوت شبانه اش را با تمام دنیا عوض کند. توی اندوه بزرگ و عمیق پدری که جسد پسرش را از جبهه می آورند. توی زبان طفل شش ماهه ای که از تشنگی خشک شده بود و به جای سیراب کردنش تیر به گلویش زدند. توی خاک هایی که روی پیکر شهید می ریزند. توی اشک های بچه ای که از درد بی پدری گریه می کند و معنای بی پدری را هنوز نمی فهمد. توی تنهایی آدم ها. توی استیصال آدم ها. توی خدایا چه کنم ها؟ توی خوشحالی شب عید بچه ها. توی غم تمام نشدنی زن های بیوه. توی شادی عروس ها. توی توبه های مکرری که دائم شکسته می شوند. توی بازگشت به من. توی دل شلوغ تو. توی دانست های بی در و پیکر تو. توی شک و تردیدهای تو.