برداشت های کاملن شخصی

نمی دانم چه مرگم شده است. توی کله ام هیاهوست. احساس می کنم مثل بچه های دبستانی هیچ چیز نمی دانم. ساده ترین سوال ها برای من معمای پیچیده شده اند. انگار همه جا تاریک شده است. انگار کور شده ام. من هنوز هم گرفتار سوال های کشنده ی چه باید کرد و از کجا شروع کنیم هستم. منظورم این است که هنوز نمی دانم چی باید کنم و چه نباید کنم و دقیقاً دنبال چه هستم.
واقعاً که عالم پیچیده ای داریم. فکر می کنم به اندازه ی تعداد آدم ها فلسفه ی زندگی وجود داشته باشد. آخ هشت میلیارد فلسفه ی زندگی!